Traditiegetrouw verzamelden we in Sint Annaland, waar de eerste boten rond elf uur begonnen af te meren bij het verhuurbedrijf Enjoy Sailing. Tegen de avond was de ploeg voltallig en netjes verdeeld over vijf cats en vijf tri’s. Ooit waren wij de enige cat in een veld van tri’s, maar ook CTC’ers worden een dagje ouder en het comfort van een cat lonkt blijkbaar hoe langer hoe meer. Het was een gezellig weerzien voor de meesten en zowel op de steiger als in de diverse kuipen werd er uitgebreid bijgepraat.

Voor vrijdagnacht was de oude sluis in Wemeldinge voor ons gereserveerd. Vrijdagochtend werd er een wedstrijdparcours uitgezet met als startlijn de uitgang van de Krabbenkreek, daarna rond de vispercelen aan de Zeelandbrug, vervolgens door het Engelse Vaarwater en tenslotte de finish voor de haveningang van Wemeldinge. Maar buiten wedstrijdvaren zijn we er ook voor het andere plezier, en een aantal boten wou droogvallen op de plaat voor de haven van Sint Annaland. Leuk voor de kinderen, handig voor een opgefrist onderwaterschip en als bonus een héél flinke portie kokkels bijeengesprokkeld.

Resultaat van dit compromis was dat de geplande start, van 14 uur uitgesteld werd naar 14:15 uur en de uiteindelijke achterblijvers moesten dan maar hun eigen starttijd opnemen. Tot aan de brug werd het een kruisrak tegen stroom in met een flinke wind van twintig knopen over dek en bijbehorende golfslag. Dit resulteerde in redelijk fris buiswater, wat niet echt comfortabel was, maar iedereen sloeg zich er zonder problemen doorheen, tot … ter hoogte van Stavenisse, een kleine honderd meter achter de Thundercat, de Orca opeens zijn voorzeil had ingerold en terug de andere kant op voer. Geen melding op de marifoon over wat er aan de hand was, Mallemok was gelukkig vlakbij om indien nodig hulp te bieden. Achteraf bleek op de Orca de scheepshond overboord te zijn gesprongen. Hij kon uiteindelijk terug opgevist worden, doch hierbij liep de hoofdmotor van de Orca schade op. Dus eerst anker naar beneden, de zaken enigszins op orde en daarna op het kleine hulpmotortje de vaargeul over en Stavenisse binnen – hun thuishaven, een geluk bij een ongeluk.

Er was op voorhand afgesproken dat voor de steigerborrel op vrijdagavond iedereen iets lekkers zou meebrengen om te delen. Dat bleek heel goed opgevolgd te zijn en in plaats van een borreluurtje werd het een ware gemeenschappelijke maaltijd met kokkels, pasta, gehaktballen, quiches, hot dogs… Te veel om op te noemen en ook te veel om op te eten, iedereen was voldaan er was nog een ruim overschot. Beslist voor herhaling vatbaar. Karst had een zeefdruk bij zich om als aandenken op t-shirts, vaatdoeken, truien en dies meer te drukken, en daar werd ook uitgebreid gebruik van gemaakt. Alleen jammer dat we dit niet op voorhand wisten, verschillende mensen wilden wel zoiets maar hadden geen geschikte ondergrond bij zich. Les geleerd voor volgende keer.

Zaterdag was een totaal andere dag: de voorspelling was amper vijf knopen wind. Ook werd de vloot enigszins uitgedund: Pas de Seule had familieverplichtingen en bleef dus liggen, Jala Jala moest vanwege verplichtingen heel vroeg richting thuishaven en Adelaide trok richting Roompot Marina om daar gunstige wind voor de geplande tocht naar het noorden af te wachten. Bleven dus over: Het verstand van Poeh, Let’s Tango, Mallemok, Thundercat, Tri4Five en Vamos. Het wedstrijdparcours was het tegenovergestelde van vrijdag, maar ook gewoon de logische weg terug naar Sint Annaland.

We hadden gehoopt op voldoende wind om met doodtij tot het keerpunt te komen want dan heb je de hele weg stroom mee. Jammer genoeg viel na de start voor de laatste boten de wind volledig weg, en dus werden op de Tri4Five, Thundercat en Mallemok de motoren bijgezet. Let’s Tango en Het verstand waren toen reeds flink uitgelopen en Vamos was vroeger vertrokken, die kwamen redelijk snel in een zeilbaar zeewindje terecht. Na het ronden van de vispercelen kregen we zowel stroom als wind mee en leek het een drijfpartij te worden. Gelukkig trok de wind ietsje aan en kon iedereen met screecher of spi ruim op tijd de finish halen, al dan niet buiten wedstrijd. Karst verkoos om vanwege motorproblemen door te varen naar het Volkerak maar de overgebleven vijf konden weer terecht in Sint Annaland. Direct na het afmeren werd een ganse ploeg naar de Jumbo gestuurd voor ijsjes, zeer welkom na een echt zomers hete dag op het water.

Gewoonlijk wordt aan het eind van het weekend de – uiterst symbolische – prijsuitreiking gehouden op de steiger. Ieder schip levert daarvoor een bijdrage, gaande van een handwerkje tot een zak chips, en meestal mag de laatste (of de kinderen) als eerste zijn prijs kiezen. Dit jaar was er echter niemand in de groep die zich geroepen voelde – of het juiste rekenprogramma bij zich had – om een uitslag uit te rekenen. Daarom had Greet op de Thundercat de hitte getrotseerd en aan boord wafels gebakken. Na het avondeten werd het voor de ganse ploeg dus nog een lekkere en gezellige après sail op de Thundercat. Wat ons betreft een zeer geslaagd weekend, en ik denk niet dat één deelnemer me zal tegenspreken. Volgend jaar meer van dit!