Vrijdag 17 mei

We zijn gistermiddag vanaf Lemmer naar Workum gezeild waar Bram de boot op de kant had staan voor reparatie- en schilderwerk. Bij aankomst ‘s middags om een uur of vijf lag de boot alweer in het water. Bram had zijn loeiende best gedaan om alles in orde te krijgen voor het Pinksterwaddenweekend.

We lagen naast Bram aan de kopsteiger een biertje te drinken, op dat moment werd er nog een motorboot het water ingereden via de trailerhelling die vervolgens rakelings langs ons voer met aardige snelheid, geen gas terugnemend, terwijl er bijna geen ruimte was. Aan de andere kant van de motorboot was de oever met riet en stenen. Ik vroeg nog in het Duits of hij erlangs moest, want dan konden we meer ruimte maken zodat hij er beter langs kon varen. Als reactie op mijn vraag mompelde hij boos in het Duits: “Es ist mir scheiß Egal ob sie Verletzung oder Schaden bekommt.” En zo stoof hij langs ons heen.
Maar dat was gisteren.

Vandaag vertrekken we naar Makkum waar meerdere multihulls van de CTC bijeenkomen voor het pinksterweekend. De dag begint heiig met zes knopen wind uit het noorden, de zon laat zich nog niet zien. Om kwart over tien doet de zon een poging om er door te komen dat lukt pas goed in de namiddag. De eerste boten die in Makkum aankomen zijn de Geluksvogel, Bora en Madness maar voor we naar binnen varen, liggen we om half twaalf gezellig met zijn drieën aan elkaar geknoopt achter het anker. Zo vroeg in de haven liggen is nu ook weer niet de bedoeling. Om drie uur ‘s middags, na een lekkere lunch aan boord van de Madness, besluiten we toch maar om de haven binnen te varen, we moeten tenslotte nog wat plekjes zien te reserveren voor wat later bleek vijf multihulls. Dat lukte.

Een zeer vriendelijke havenmeester wijst ons een steiger aan waar normaal charters liggen, we mogen alleen niet allemaal achter elkaar liggen. Het wordt dus drie en twee breed. Yamkat ligt er al sinds zondag in een box. Het is nu nog wachten op Redshift en Aventurijn. Redshift komt om een uur of vijf binnenlopen. We zitten inmiddels gezellig bij elkaar onder het genot van een koud biertje om onze dorst te lessen. Wij vonden dat we dit wel verdiend hadden na een zware tocht met gemiddeld wel zes knopen wind, pfff. Vervolgens komt de Aventurijn als laatste om een uur of zeven binnen. We zijn bijna compleet, alleen Maarten en Marianne van de Yamkat moeten nog komen. Het wordt dus steeds voller op onze boot en we gaan door tot middernacht. Dan wordt het tijd om te kooi te gaan want we willen niet te laat vertrekken i.v.m. het tij. Hoe bekend klinkt dat in de oren van Waddenzeilers.

Zaterdag 18 mei

Zoals meestal vertrekken we toch later. Palaver om kwart over negen en kwart voor tien losgooien. We hebben er allemaal zin in. Het plan is om bij de westzijde van West-Terschelling bij de Spathoek te gaan liggen. Het belooft een zonnige en langzame tocht te worden met twee tot drie knopen wind.

Dan is het zover, de touwtjes van zes multihulls gaan los en daar gaan we dan op weg naar de sluis van Kornwerd. Dankzij het kordate optreden van de sluismeester, die iedereen sommeert om zo ver mogelijk naar voren door te schuiven, passen wij met zijn zessen nog achterin de sluis. Daarna waaieren we uit over het Wad. De meesten gaan via de Boontjes in verband met de diepte, Yamkat gaat via het Inschot.

Rond een uur of drie is de wind echt helemaal op, het lijkt of we heel zachtjes over een spiegel glijden. Geen rimpeling te bekennen. Zo komen we er nooit. Motortje aan, zeilen naar beneden en we gaan weer vooruit, ieder op zijn eigen tempo. Na kwart over vier proberen enkele achterblijvers weer met windkracht vooruit te komen en gaat de motor uit. We hebben een heuse wind van wel vijf tot zes knopen, we staan te juichen en gaan met wel vier tot vijf knopen door het water. Na een half uur krijgt de wind er nog meer zin in en blaast ons met tien tot twaalf knopen wind naar het Schuitegat. Om een uur of zes liggen wij dan ook eindelijk vast achter het anker op de Spathoek. De duinen liggen er uitnodigend bij, maar we moeten eerst wachten tot het water zakt anders moeten we naar de kant zwemmen. Het wordt voor ons te laat om naar de kant te gaan want we steken wat dieper. De rest gaat wel. Maar morgen lukt het ons vast wel.

Zondag 19 mei

Om tien over negen staan we op, de zon laat zich zien. Op het moment dat de boot vast ligt pakken we een harde borstel om het onderwaterschip schoon te maken. Dit gaat prima al is het water slechts achttien graden. Meerdere boten volgen. Anderen maken een heerlijke wandeling in de duinen, ook wordt er gezellig gesocialiseerd, elkaars bootje bekeken en uitleg gegeven over het wat en waarom.

En dan … om één uur in de middag gebeurt waar het weekend ook om draaide: is het nu een barbecue of een lunch? Het wordt een mix van beide. Er is een leuk plekje gevonden achter de babyduinen, lekker beschut tegen de wind met een gejut windscherm, al denkt het opstuivende zand daar anders over. Het bedekt ons eten met een knapperige bite. Zand schuurt de maag, het eten is dus niet alleen lekker maar ook heel gezond. Om een uur of drie gaan de eersten alweer naar de boot. De multihulls die wat hoger liggen op de plaat hebben wat meer tijd. Dit is niet het einde van het weekend. Het hoge water houdt ons niet tegen, van de bijbootjes wordt dankbaar gebruik gemaakt om nog eens bij elkaar langs te gaan.

Maandag 20 mei

Iedereen vertrekt weer richting huis. De een via de Boontjes, de ander via het Inschot waar het erg ondiep blijkt te zijn: bij laag water slechts veertig cm diep. Geschud door de sluis van Kornwerd wordt er nog een eilandje gebouwd met drie boten, de Redschift komt even langs varen met een laatste groet. Wij drinken gezamenlijk nog een laatste kop koffie en dan gaat een ieder zijn weg. Het is weer voorbij.
Maar oh wat was het gezellig!

Bedankt iedereen en tot volgend jaar.