Stof tot nadenken

Onverdroten werk ik door aan het her- en verbouwplan van m’n bootje, de Hirondelle catamaran Amphiliessa. Dat plan is ambitieus, uiteindelijk kies ik toch na lang dubben voor elektrische motoren, een nieuwe tuigage en meer ruimte in mijn kajuitje en dus een nieuwe plek voor, plus een nieuwe kombuis.

Al dat werk doet letterlijk veel stof opwaaien. De stofzuiger heeft daarom mijn woonboot verlaten en heeft zijn intrek genomen aan boord van mijn ‘jacht’.

Maar nu ik me ondanks de beslommeringen van het gewone leven zo goed mogelijk focus op het her- en verbouwplan, bekruipt me steeds vaker de twijfel. Ben ik wel goed bezig met al die aandacht voor wat uiteindelijk toch bijzaken in een mensenleven zijn terwijl de wereld in de fik staat? Letterlijk. Door oplopende temperaturen en oorlog. Hoe kijk ik over tien jaar op mezelf terug? ‘Vermijd spijt’ is mijn al eens te vaak gesneefde credo.

In m’n uppie kan ik de wereld niet redden of het verschil maken maar bijdragen aan oplossingen of het lijden helpen verzachten kan wel. ‘Hup mijn hele botenrommel van de hand doen en de daarmee vrijgespeelde euros aan hulp- en actiefondsen schenken…?’ De vraag stellen is hem beantwoorden maar het ontbreekt me eerlijk gezegd aan lef om er werk van te maken. Aldus schipper ik tussen ‘geweten en genoegens’ en dat geeft stof tot nadenken en vergeefs gepeins over een oplossing die kool en geit spaart. Om mezelf ’s morgens in de spiegel te kunnen aankijken maak ik strijk en zet euros over aan goede doelen en neem incidenteel deel aan een rebelse klimaatactie. Hoger op de morele ladder klimmen is me (nog) niet gegeven.

Ondertussen vordert mijn bootje maar het is bij lange na nog niet volmaakt, net zoals de (boze) buitenwereld.

Vaar-ze deze zomer met onbezwaard gemoed, geniet van het kleine, onschuldige botenwereldje.

Ondertussen ga ik nog effe door met het vervolmaken van mijn bootje en zal ik getrouw de wereldverbetering blijven ondersteunen.