Als de boot in de verf zit, antislip erop en dekbeslag gemonteerd wordt het toch tijd om een to do-lijst te gaan maken om te kijken wat er eigenlijk nog moet gebeuren. Dat viel best wel mee. Eén A4’tje maar. Dat mocht ook wel, na ruim negen jaar bouwen. Toen ik begin 2011 aan de slag ging verwachtte ik hooguit zeven jaar aan het bouwen te zijn. Dat ik langer bezig ben komt vooral omdat er veel meer uren in zitten dan ik had verwacht. Alleen werken is niet efficiënt, ben ik achter gekomen. En ontwerpers blijken over het algemeen de benodigde bouwtijd nogal optimistisch in te schatten. Op zich geen probleem, want ik heb genoten van het bouwavontuur.

Lijstjes zijn zelden compleet

Het probleem met lijstjes is natuurlijk altijd dat het moeilijk inschatten is hoeveel tijd iets kost. Ik had de hoop dat ik het misschien voor de zomer kon redden om de boot te water te laten. Kussens in de kajuit komen na de zomer wel en elektronica komende winter. Eerst maar eens zeilen, was de gedachte. Maar als je dan ‘even’ de mast weer in elkaar wil zetten begint er van alles mis te lopen. Een M8-tap breekt af, midden in het gat. Je bent bij elkaar een hele dag bezig om dat weer goed te krijgen, zonder het gat onbruikbaar te maken (het kost me wel twee tangetjes 😉). Twee bouten van de zalingen breken ook af, in de blindklinkmoeren (rotdingen zijn dat), en een wantspanner loopt vast. De pin van het lummelbeslag blijkt vijf millimeter te kort te zijn omdat ik geen rekening gehouden had met de kunststof geleidebusjes. Je bent zo weer een week verder en met mijn werk betekent dat een halve maand, maar uiteindelijk is de mast dan toch klaar.

De zeilen passen!

Langzamerhand streep je dan steeds meer klussen van de lijst. Op de lijst stond ook klus die ik best wel spannend vond: de mast op de boot tillen en voor het eerst opzetten. Spannend, omdat ik de mastvoet en het maststrijksysteem zelf had moeten ontwerpen omdat ik een andere mastvoet heb (wel gebaseerd op het F-9-systeem). Maar ook omdat de uitlijning van het maststrijksysteem best wel kritisch is. Als alles dan soepel verloopt en in een keer goed gaat, ben je wel blij. Het was bijna een anticlimax. Een paar dagen later kon ik de zeilen passen. Perfect! Arjen had een paar mooie zeilen geleverd! Het inmeten moest afgelopen winter met de mast horizontaal op bokken en de boot ingevouwen op de trailer. Best wel een lastige klus dus.

Knopen en lijnen

En dan komt het moment dat er nog maar één punt op de todo-lijst staat: de trampolines. Ik gebruik knooploos geweven dyneema visnet om ze te maken. Even de randen op maat maken, omzetten en vastknopen. Zo tegen het eind wil je snel door, maar een foutje is snel gemaakt. Dus alles toch maar twee keer meten voordat ik ga snijden in het visnet. Dat is maar goed ook, want bij het uitmeten van de mal voor de voornetten maakte ik in eerste instantie een behoorlijke fout. Eerder in de bouw had ik altijd een paar projecten tegelijkertijd, zodat ik nooit vast zou lopen omdat ik ergens niet mee verder kon. Of voor wanneer een enkele klus wat langdradig werd. Dat wordt richting het einde lastiger. Zonder trampolines ga je niet varen, maar ik word steeds ongeduldiger. Het knopen blijkt best wel een werkje en het kost behoorlijk tijd. Ik heb al ruim honderdvijftig meter dyneema takeldraad verwerkt en meer dan honderd ogen gesplitst in drie mm dyneema lijn voor de bevestiging en kan nu niet verder omdat ik geen takeldraad meer heb én omdat ik weer aan het werk moet voor mijn salaris.

Nog even geduld

Eind juni heb ik dus niet gehaald. Op het moment van schrijven zijn de trampolines bijna klaar en eentje heb ik al opgespannen, tijdelijk met tiewraps. Het volgende ‘tijdvenster’ is in augustus en dat moet wel gaan lukken. Hopelijk werkt het weer dan mee want ik heb er zin in om met de boot te gaan zeilen na al die tijd dat ik eraan gebouwd heb.

Redactie: Op de site van Nico Peursum staat meer interessante informatie over het ontwerp en de bouw van de F-85SR. De informatie wordt ondersteund met veel verhelderende foto’s en filmpjes.