Kroatië

Tom en Cora bouwen een mooie, grote, Kurt Hughes catamaran. Omdat ze in de tussentijd het zeilen niet kunnen missen, kochten ze een F-24, Calypso, voor ‘erbij’. Een leuk scheepje om mee te nemen naar Kroatië.

tekst: Cora de Haas en foto’s: Tom en Cora

“Goedemorgen! Zullen we weer verder gaan? Slaperig til ik mijn hoofd op van mijn kussen. Waar ben ik? Dan hoor ik de auto’s razen. O ja! We liggen in ons bootje naast de Duitse Autobahn. We zijn onderweg naar Kroatië!

Op vrijdag 8 september 2017 zijn we om vijf uur ‘s middags weggereden vanaf ons huis in Haarle, de boot achter de Mercedes. We hebben gereden tot half twee in de nacht en overnacht op een kleine parkeerplaats vlakbij Regensburg. De volgende dag van half negen tot half negen gereden. Toen waren we in Pakostane, waar we het plan hadden om de volgende ochtend vanaf de helling de boot in het water te doen, auto en trailer op een camping achter te laten en lekker te varen. Helaas werkte het weer niet mee, er begon een Jugo te blazen. Dit is een weertype met harde, warme wind en veel vocht. Dus gepaard gaande met heel veel regen en erg veel onweer. Na twee dagen boeken lezen en veel slapen konden we maandagavond met een kraan in Biograd te water. Dit laatste leek ons achteraf beter dan de helling te gebruiken, omdat we bang waren dat de remmen van de trailer vast zouden gaan zitten van het zoute water.

Puzzelen

Logistiek was het een leuke puzzel. Ik had een camping gevonden in Pakostane waar we de auto en de trailer konden achterlaten. Maar we lieten de boot in Biograd, 15 km verderop, te water. Dus boot erin, wij de auto en trailer teruggereden naar de camping en daarna met een taxibusje naar Biograd terug. Eenmaal op de boot bleek dat we de bootsleutels in de auto hadden laten liggen! Een nieuw plan bedacht: we zeilen naar Pakostane, daar ankeren we voor de camping en varen met de kano naar de kant. Zo gezegd zo gedaan, eenmaal aangekomen bij de camping bleek alleen dat de peddels van de kano in de afgesloten boot lagen. Nieuw plan: Cora zwemt naar de kant en haalt de sleutels uit de auto. Dit volledig gekleed omdat de bikini ook nog in de boot ligt. Daarna konden we echt beginnen met de zeilvakantie!

Mooi Kroatië

We hadden in totaal zeventien zeildagen. Hoogtepunten waren er volop. De steden (Trogir, Split) zijn wonderschoon met eeuwenoude, smalle straatjes waar geen auto’s kunnen komen. In Split staat het paleis van Diocletianus, vrijwel het hele oude centrum bestaat nog uit resten van dit duizenden jaren oude bouwwerk. De kleine dorpjes op de eilanden zijn ook prachtig. Bijvoorbeeld Pucisca op Brac (gebouwd van witte stenen uit de nabijgelegen steengroeve), Primosten op een schiereilandje en mijn grootste favoriet was het dorpje Sepurine op Prvic. Dit is een autovrij eilandje, vol met bunkers uit de (recente) oorlog. Hier lagen we weer afgemeerd bij een restaurant en waren we de enige toerist in het hele dorp. Halverwege de vakantie kwamen we op het eiland Vis. Dit eiland was tot 1989 een militaire basis en dus verboden gebied. Overal op het eiland kom je hier nog resten van tegen (o.a. een onderzeeërbunker). Door de jarenlange geïsoleerde positie heeft het eiland een aparte sfeer. Ook heb ik Italië zien liggen vanaf het hoogste punt. Tijdens ons bezoek waren er opnames voor de film Mamma Mia 2, dus het was een drukke bedoening.

Op het eiland Hvar huurden we brommers en maakten we een rit naar Hvar Stad. Ook hebben we hier mooi gewandeld door de bergen. Het eiland Zut wordt bewoond door zeven gezinnen. Hier zijn geen wegen, alleen een paar voetpaden. De mensen leven van olijfoogst en van de boottoeristen die komen eten in hun restaurantjes. Ook hier lagen wij voor een restaurantje, waarvan de eigenaar ons adviseerde om in hun kerkje te kijken boven op de berg. Met een enorme sleutel die naast de ingang verborgen lag, konden we binnen komen. Een prachtig mozaïek sierde de achterwand van de kerk.

Plastic soep

Een paar keer hebben we zelf gekookt, maar toen we erachter kwamen dat je bij restaurantjes mocht afmeren mits je daar komt eten, zijn we met zelf koken gestopt. Ze kunnen goed biefstuk en pizza’s bakken. En het ijs, mmmmm. Je proeft dat Italië niet ver weg is.

Tweemaal zagen we dolfijnen, waarvan eenmaal best dichtbij. We hebben wat gesnorkeld, maar we zijn beiden geen fan van snorkelen en er was ook niet veel te zien. Ja plastic soep, eenmaal voeren we uren door een enorm veld plastic, dat maakte veel indruk.

Kortom een heerlijke vakantie, alleen is het wel een beetje ver rijden.

Zakelijke details

Kosten

Tol en tunnels Oostenrijk 43 euro
Tol Slovenië 30 euro (maandvignet)
Tol snelweg Kroatië in totaal 40 euro
Kraan in Biograd 70 euro
Kraan in Pakostane 57 euro
Parkeren auto en trailer 4,40 per dag totaal 80 euro
Taxi vanaf Pakostane naar Biograd 15 euro
Vaarvignet 630 kuna, ongeveer 95 euro
Haven en moorings 115 euro
Totaal: 545 euro
Afstand Haarle- Pakostane: 1600 kilometer (ruim 500 liter benzine verstookt)

Overnachten

We hebben één nacht in een Marina gelegen (Trogir), waar we ingeklapt 50 euro moesten betalen. Hierna hebben we alleen nog geankerd of aan moorings gelegen (aan moorings betaal je rond de 15 euro per nacht) of we legden de boot tussen de kleine vissersbootjes. Elke dorpshaven heeft wel een ondiep hoekje waar wat kleine bootjes liggen. Er zijn twee soorten jachthavens in Kroatië. De marina’s waar je als buitenlandse gast mag afmeren en de verenigingshavens, waar je als buitenlander niet welkom bent. Deze havens zijn erg goedkoop en vaak gratis, maar zijn alleen voor lokale zeilers. Eenmaal hebben we aan de buitenzijde van zo’n haven overnacht. Er was niemand die kwam vragen wat we er aan het doen waren. Een Kroaat die aan de binnenzijde zijn boot had liggen vertolkte het als volgt: “nobody gives a shit”. De communistische geest zit nog diep. Verder is er de mogelijkheid om af te meren voor een restaurant en daar de maaltijd te gebruiken. Dan mag je er gratis overnachten en als je het lief vraagt ook het toilet gebruiken.

Vergunning

Dan is er natuurlijk ook nog de kwestie van de vergunningen. Het vignet heb ik geregeld bij een soort havendienst in Biograd. Ik moest meerdere malen de weg vragen voor ik het kantoor kon vinden, het bleek uit twee personen te bestaan aan een gammel bureau in een pijpenla aan de boulevard. We hadden alle documenten op orde: ze vroegen om de vaarbewijzen en het ICP. Dit ICP hadden we in de laatste week voor vertrek nog net kunnen aanschaffen. Niemand hoefde een boot te zien, gewoon betalen en klaar. Voor een boot van 6-9 meter betaal je bijna 100 euro. Hiervoor kregen we twee A4’tjes die je moet tonen als erom gevraagd wordt. Achteraf is er eenmaal om gevraagd, dit was in de marina van Trogir.

Wind

Voor het weer waren we door verschillende personen gewaarschuwd. Het enige wat we hebben meegemaakt is de Jugo, maar toen lagen we nog op de kant. De gevreesde Bora is uitgebleven, dit is een harde valwind uit de bergen. We hebben prachtig weer gehad, met af en toe wat buien. Eenmaal een dikke onweersbui met hagelstenen zo groot als kiezels, maar toen lagen we veilig weggekropen diep achterin een haven.

Navigatie

Voor de kaarten had ik tijdelijke Navionics kaarten op de iPad gezet (drie weken gratis) en we hadden een vaarwijzer van Kroatië geleend van kennissen. Ook zijn we in de winter naar een informatieavond geweest van de Toerzeilers over traileren naar Kroatië.

© Ariella Bijl voor CTC Nederland