De Ragebol ‘moest’ voor de meivakantie drijven omdat er een verjaardag van dochterlief gevierd mocht worden. Dit was het grootste argument voor de werf van Rhebergen om de luiken erin te hebben. Het is hen gelukt. Na deze verjaardag hebben we voor het eerst een weekend in de boot geslapen met ons hele gezin. De oudste twee kinderen gingen met hun moeder naar huis voor examentrainingen en voorbereidingen. Met de jongste twee zijn we via Enkhuizen naar Texel gezeild. Het was rustig weer. Toen op Windguru meer wind werd voorspeld, moest er ‘geblokart’ (strandgezeild) worden op Terschelling. Het blijft ontzettend leuk om keihard over het strand te racen. Met het zand nog in ons gezicht (en ogen en oren) zijn we daarna maar direct vertrokken naar het IJsselmeer. Er werd namelijk voor de volgende dag gewaarschuwd voor windstoten van veertig knopen. En het was nog niet de bedoeling direct al die nieuwe luiken uit te proberen. Met een rif in het grootzeil schoot het vlot op richting Kornwerderzand. Na Harlingen rechtsaf, halve wind (4-5 Bft), in de verte enkele monohulls. Misschien kunnen we nog met hen mee in de sluis, dacht ik.

Sneller

De boot ging echter steeds harder, bij 16 knopen hoorden we wat gezoem. Mijn zoon Siep en ik begonnen te grijnzen. De monohulls kwamen dichterbij. Ze gingen schuin. Wij harder en harder. Het waaide lekker door. Die gaan we zo wel inhalen. We gingen inmiddels ruim twintig knopen. De boot bleef netjes recht. De spray die de leiboeg veroorzaakte, raakte ons net niet. We haalden de monohulls links en rechts in. Zelfs benedenwinds en onderlangs hield de ragebol snelheid. Fantastisch gevoel: tot 24,3 knopen. Geen romp uit het water. Zo hard hadden we niet verwacht dat de Ragebol zou kunnen. Vlak voor Kornwerderzand werd de fok naar beneden gehaald om de snelheid eruit te halen. Motoren aan en in de wind gestreken.

Geweldig wat een boot. Wat gaaf om dit met je zoon te beleven. Onze dag (vakantie) kon niet meer stuk!