In 1968 en de eerste helft van 1969 bouwde ik in Amsterdam een Hina, ontwerp James Wharram. Een zogenaamde ‘Polynesische’ catamaran van 6,6 meter. In zijaanzicht net een zeepunter. En nog met een spriettuig ook. Ik was helemaal enthousiast over zo’n vaartuig met niet meer dan dertig centimeter diepgang. In 1967 had onze familie er al mee gezeild in de monding van de Conway rivier, aan de Noordwestkust van Wales. De bouw vond ten dele plaats op de zolder van ons huis op het Pretoriusplein in Oud Oost en in de zomermaanden in de winterbergingsloods van een zeilvereniging, de Watersport Vereniging Amsterdam (WVA). De tewaterlating aan de Nieuwe Meer daar vond feestelijk plaats in juli 1969. Onze jongste dochter Lilian, zeilde rond 1977 al een tijdje met mijn Hina. Onder andere solo naar het 10-jarig CTC-jubileum in Enkhuizen in 1978. Ik kocht daar de18 voets Havkat van Lars Oudrup. De naam Putte (kleintje in het Deens) werd Bibi. Lars wilde namelijk graag zijn 27 voets ontwerp gaan bouwen. Dat werd voor hem de Store Putte, groot kleintje. Dat deed hij snel.

Solo Rond Denemarken

In 1978 zeilde Lilian ook, als 20-jarige, solo een tocht rond Denemarken met de Turanga, een toepasselijke Polynesische naam voor die Hina met spriettuig. Daarover schreef ze een verhaal in Multihulls Magazine (het Amerikaanse blad). Dat werd ook, in het Duits vertaald, opgenomen in Die Yacht. Een geslaagde trip.

In 1979 zeilde ze ook, met Lars, op zijn nieuwe Store Putte een race van Odense naar de Oostkust van Zweden. Het sprietzeil werd later in dat jaar, mede door haar ervaringen met de boot van Lars, vervangen door een torentuig. Ze kreeg de mast van een Spanker zwaardboot, met door haar zelf gemaakte zeilen. De geplande tocht naar Edinburgh, in het seizoen 1980 strandde, achteraf gezien gelukkig, al in de buurt van Ameland op het wad, door het raken van een rijtje palen onder water. Die veroorzaakten enige gaten. Bij eb konden die met platen multiplex, kit en ‘parkers’ redelijk door haar worden gedicht. Om beurten pompend kon ik haar assisteren ons huis in Groningen te bereiken.

De boot ging over naar andere eigenaren en kwam tenslotte terecht in de huiskamer van CTC-lid Eli van Putten in Schardam. Later ging de boot naar iemand in het Westelijk Amsterdams havengebied, die haar zou restaureren. Die eigenaar bleek voor mij onvindbaar. Maar wat een verrassing. Dit jaar (2018) rond begin september bleek er een nieuwe eigenaar te zijn. Foto’s werden namelijk ontvangen door onze dochter Hanneke, de teamgenoot van James Wharram. Alles lijkt ook nu door toeval gestuurd. Hanneke en James organiseerden rond 2009 samen met Klaus Hympendahl en bemanning de Lapita expeditie (bijna vierduizend zeemijlen) van de Filipijnen naar de heel ver weg van alles liggende eilanden Tikopia en Anuta ver ten oosten van Noord-Australië. De twee nog meer etnische catamarans van rond de elf meter lang, die de namen van de eilanden kregen werden ontworpen door Hanneke en James en op die Filipijnen gebouwd. Philip, een zoon van Klaus, berichtte Hanneke dat hij de Turanga had ontdekt en wel in de haven van Muiderzand, toen hij daar zelf met een boot was. De nieuwe eigenaar, inmiddels ook lid geworden van de CTC, is Milan Marinkovic, al eerder enthousiast over de Wharram ontwerpen.

De Turanga was inderdaad gerestaureerd. Door de schipper van een zeilende tweemastviskotter. Met die kotter kunnen betalende gasten tochten maken. De website van dat gebeuren is Zeilkotter.nl

Een paar foto’s van de aankomst in Delfzijl kunnen er nog wel bij. En foto’s van de Turanga in 2018, nog steeds met haar torentuig.