Eef begon in de jaren zestig met het bouwen van strandcatamarans, de meest lichte eenmansboten, altijd in hout-epoxy. Zijn eerste grote trimaran, een Crowther ontwerp, type Kraken 33, Hocus Pocus genaamd, bouwde hij in 1975. Een licht en snel schip (van cold molded ply) dat in de jaren tachtig rond de wereld voer. Het is nog steeds in de vaart. En zijn achtste multihull was in de jaren negentig de bekende W2R1 (We two are one), een twaalf meter lange catamaran gebouwd in woodcore, eveneens naar een ontwerp van Lock Crowther. Ook dat schip heeft oceaanreizen gemaakt en zeilt nog steeds over de wereldzeeën. Kortom, bouwen zit Eef in het bloed. Na de W2R1 verkocht te hebben emigreerde Eef naar Frankrijk en na daar vijftien jaar met veel plezier gewoond te hebben, wel ver van ruim water, vestigde Eef zich in 2015 weer in Nederland. Hij woont nu met zijn vriendin Trudy op het Numansgors aan het Hollands Diep. Eef vindt het bouwen van multihulls nog steeds een fijne uitdaging en dus werden er al snel plannen gemaakt.

Trimaran

Via Cees Visser, een CTC-vriend, de ontwerper van onder andere de catamaran ‘Twee snuiters’ (KC920) kwam hij in contact met de Australische ontwerper Wayne Barrett. Barrett is een goede vriend van Tony Grainger. Beide ontwerpers deelden dezelfde opvattingen over trimararanontwerpen en hun werk heeft dan ook veel van elkaar weg met relatief robuuste ama’s met veel drijfvermogen, met name ook achterin, en hoge, meestal vaste beams. Het contact leidde tot de keus voor de M90, een trimaran met een lengte van 9,30 meter en een breedte van 7,00 meter. De tekeningen werden gekocht en in het voorjaar van 2016 werd met de bouw begonnen. Aanvankelijk op de zolder van de botenloods van het Numansgors. Eef begon met de twee drijvers, lengte 9 meter, van Bruynzeel multiplex en red cedar latten. Belangrijke overweging daarbij was de optie om van de twee drijvers een snelle cat te maken als de bouwtijd de beschikbare energie zou overschrijden. Maar al snel volgde de hoofdromp, een mooie trimaranromp met veel flair en dito binnenruimte. De romp is grotendeels woodcore met kajuit en dekken in multiplex. In de vaste beams is zo’n 425 meter 20 cm breed UD-carbon verwerkt. Zestien lagen 300 gram aan de bovenkant en veertien lagen op de onderzijde.

Partytent

Voor het in elkaar zetten van het hele schip was meer ruimte nodig. Eef heeft tenslotte gekozen voor een niet trailerbare trimaran. Zowel Grainger als Barrett zijn daar ook geen voorstander van. Interessant in dit verband is de constatering dat tijdens het jubileum van afgelopen juli alle vouwbare trimarans over water zijn gekomen. Hoe dan ook, daarom werd in 2017 voor de verdere afbouw een partytent (8 x 12 meter) achter de botenloods neergezet. Voor de isolatie en tegen het stof is een tweede zeil als plafond geplaatst. Ondanks de winterkou is het er overdag door de zon vaak goed werken. De ruimte is licht en overzichtelijk georganiseerd.

Afbouw

November jongstleden kwam het casco klaar. Vervolgens is de METS in de RAI bezocht met Trudy en vriend en mede Numansgors-bewoner Paul Hofman. De METS, een beurs voor (semi)professionele botenbouwers, is een geweldige bron van informatie en biedt kansen voor offertes over beslag, verstaging, zeilen en een mast van dertien meter. In dezelfde maand vond een mooi moment plaats met een bezoek van het gezelschap dat onder leiding van Paul het jubileum organiseerde aan de bouwlocatie in Numansgors. Bijna allemaal bouwers bovendien, dus dat leverde veel gesprek en uitwisseling van ideeën en tips op.
Inmiddels is een schildersbedrijf geselecteerd dat de afwerking voor haar rekening gaat nemen. Paul Hofman heeft veel ervaring met dit soort trajecten en staat Eef met raad en daad terzijde o.a. als het gaat om het vergelijken van prijzen. Ook Arno Molenaar verstrekt veel informatie o.a. over het ophaalsysteem voor de buitenboordmotor en de Colligo verstaging.

Het wordt nog een flinke klus maar Eef en Trudy hopen in de loop van 2019 de Learn to Fly, want zo gaat het prachtige schip heten, te water te laten.